به گزارش ایکنا؛ آیتالله عبدالله جوادی آملی(مدظلهالعالی) در یکی از دیدارهایشان با اقشار مختلف مردم در دماوند(۱۳۹۶/۰۵/۲۵) درباره مناجات شعبانیه گفت: ما که در خدمت قرآن هستیم، باید بدانیم که تمام شش هزار و خردهای آیه، همهشان تابلو هستند؛ شرح این تابلوها در دعاهای ماست. دعاهای ما مثل خود قرآن کریم هم به ما راه «ناز» را نشان میدهد، هم راه «نیاز» را؛ منتها قسمت مهم «راه نیاز» است که هر کسی مشکلی دارد به خدا بگوید که فلان کار را برای ما حل کن! در این «مناجات شعبانیه» راه ناز را هم به ما نشان داد. این همه سفارش کردند که مناجات شعبانیه، مناجات ائمه(ع) است، در آنجا هم نیاز هست، هم ناز؛ آن نازش این است که خدایا! «إن اَخَذْتَنی بِجُرمی اَخذْتُکَ بِعَفْوِکْ»، به من بگویی چرا گناه کردی، من هم میگویم: تو چرا نبخشیدی؟! در بحثهای حوزوی؛ فلسفه، کلام به زحمت هستند که ثابت کنند خدایی هست! اینها از وجود و عدم صحبت میکنند؛ خدا هست، عدم باطل است. امّا دعا و قرآن از وجود و عدم بحث نمیکنند، از وجدان و فقدان بحث میکنند؛ یک کسی مییابد، یک کسی نمییابد؛ و گرنه او هست.
انتهای پیام